Good morning Vietnaaaaaam!

Dag trouwe fans aan het thuisfront, ga er maar voor zitten, want ‘ t wordt een lange vandaag.. Amai wat een indrukken en ervaringen om te delen, hier vanuit Ho Chi Minh City. Zuidelijk Vietnam.

Op 24 februari Thailand verlaten om te voet de Cambodjaanse grens over te steken bij Poipet, een grensplaats gedomineerd door Thaise casino’s en veel ambtenaren met melkertbaantjes. Na zo’n zes keer ons paspoort boven te hebben gehaald opende zich de poort tot Cambodja, een land dat ons beiden al vanaf het eerste moment een goed gevoel gaf ondanks de iets minder comfortabele busrit en de vier uur standaard vertraging waar we al niet eens meer van opkijken. De Cambodjaanse wegen zijn berucht onder reizigers vanwege zijn uitzonderlijke kwaliteit (allee, niet in de beste zin van het woord). Maar na Indonesie valt alles te relativeren, dus terwijl het merendeel van onze medereizigers her en der een ongepast woord lieten vallen, zaten wij als twee happy campers zwaar te genieten van het avondzonnetje en het verrassende landschap tussen het heen en weer geslinger en stofhappen door.

Dat Cambodja een land van contrasten wordt genoemd werd ons duidelijk bij aankomst in Siem Reap. Een paradijs voor buitenlandse investeerders, je passeert het ene luxe hotel complex na het andere, bijna onaangenaam om te zien. Zeker als je je bedenkt dat al dat toeristisch kapitaal weer wegvloeit naar het buitenland (via buitenlands personeel en geimporteerd eten) en de Cambodjanen hier geen cent aan verdienen. Een oneerlijke wereld eigenlijk, waarbij direct de morele kwestie weer rijst of toerisme wel de oplossing is voor ontwikkelingslanden. Het gros van de bevolking is onder de 30 jaar, een gevolg van de gruwelijke genocide die nog geen 25 jaar geleden eindigde. Je wordt op straat vastgehouden door bedelende kinderen die laat op de avond de straten afschuimen op zoek naar geld. Al etend op een terrasje wordt je achtergrond muziekje verzorgd door een ledematenloos orkestje van mijnslachtoffers. En of je je dan een welvaartskind voelt…

In Siem Reap hebben we per fiets de tempels van Angkor Vat bewonderd, vergezeld door een te droge Belg die ons amuseerde met zijn reisverhalen. Ondanks dat cultuurbaar Robbie het zich er maar al te graag vanaf wilde brengen met een 1 dag tempelpas, was zelfs hij zo onder de indruk van het overweldigend schoon dat we er 2 dagen van hebben gemaakt, zonder enige moeite. Al snel werden we omringd door keiharde verkopertjes die niet hoger reikten dan ons knie. Heerlijke humor hebben die kids die met hun gevatte opmerkingen en lieve gezichtjes je toch weer naar je geld doen grijpen.
Nog wat kennis opgedaan van het boeddhisme doordat we in gesprek raakten met 2 monniken. Mochten jullie het willen weten, moniken hebben zich aan 227 regels te houden, na 12 uur smiddags mogen ze niet meer eten en kaartspelletjes zijn uit den boze, want die vertegenwoordigen het kwaad. Computerspelletjes daarentegen.. (logica?) En op de vraag of ze ook wel eens een reisje maken? Ach, nu nog niet, wellicht in een volgend leven…

Op de weg terug naar huis nog gestopt bij een tehuis van SOS kinderdorpen. Hoe leuk was dat om even te voetballen met die kids! En met een gerust hart kunnen we zeggen dat alle Nederlandse postcodeloterijcenten zwaar goed worden besteed!

Na Siem Reap nog wat dagen doorgebracht in de hoofdstad Phnom Penh, waar we de Russian market, de killing fields en het S21 museum hebben bezocht om wat meer te weten te komen over de geschiedenis. Waarschijnlijk het meest indrukwekkende museum ooit gezien. Pure realiteit die je keihard raakt.
Daarnaast ook nog een bezoekje gebracht aan de Cambodjaanse tandkliniek. Ondanks dat Robbie aardig matchte met de algehele verschijning van de lokale bevolking, besloten we zijn tandmankementje toch maar even te verhelpen. Ramptoerist Annemarie mag daar graag een fotootje van maken om de mensen thuis te laten zien hoe ze met drie man sterk Robbie een gouden kroon wilden aansmeren. ‘ T is toch maar een witte geworden.
Verder is Phnom Penh een prima stad. Heerlijk om je weer dagelijks te kunnen verwonderen over kleine dingen, vooral als je met zijn tweeen achterop de scooter het chaotische verkeer doorkruist, want verkeersregels.. die zijn er toch om je niet aan te houden?

Ondanks dat we graag nog even wilden blijven in Cambodja hebben we toch maar de oversteek gemaakt naar Vietnam, en zowaar, ook hier lachen de mensen ons toe en hebben we het goed naar ons zin! Vietnamezen zijn met recht de beste loempia bakkers ter wereld. We zijn net terug van een 2 daagse trip door de Mekong Delta, een gebied waar alle handel en vervoer hoofdzakelijk per gammele boot geschiedt, en waar heerlijke kokossnoepjes en rijstnoodels met de hand worden gemaakt. Ons tevens ook hier weer wat meer in de geschiedenis van het land verdiept en het war remnants museum en de cu chi tunnels bezocht, een 250 km smal tunnelcomplex dat gebruikt werd door de Vietcong om ongezien toe te slaan op de Amerikanen. Flexibele gastjes, die Vietnamezen.

Morgen vertrekken we naar Mui Ne voor weer een dagje strand ter afwisseling. Jullie horen ervan!

Groeten,
Robbie en Annemarie

Enne.. Nu Annemarie niet meer wil Yathzeeen probeert Robbie zijn spelletjesdrang te stillen met het spelen van een potje Chinees schaken met lotgenoten, dus no worries!